Zus

ZUS

Nu hij haar niet kan bezoeken stuurt
hij vaak een kaart, af en toe bloemen
die door de brievenbus passen.
Of een uiltje waarvan hij denkt
dat ze die nog niet heeft.
Elke week belt hij haar, verzint soms
een oude stem. Met Veluws accent
zegt hij dat hij bij haar op de gang
woont en wel eens een bakkie met
haar wil doen. Ze moet dan lachen,
soms schaterlachen, weet dat dit ‘n
grap is. Daar gaat het hem om, haar
even opvrolijken, eventjes afleiden.
Als ze het gesprek eindigen drukt zij
hem op het hart goed voor zijn lief
te zorgen, Mila te knuffelen, en zijn
Syrische familie te groeten.
Wat houden ze veel van elkaar,
dat mag al zeventig jaren duren!