Deze twee gedichten voor Yasser & Noura horen eigenlijk bij mijn nieuwe bundel “Ik kom uit Aleppo“. Daarin staan ze niet, wel in de handgeschreven versie en hier op mijn website.
WAT MIS IK U, WAT MIS IK U ZO ZEER
Voor Yasser & Noura
Jawel mama, ik ben dankbaar dat wij elkaar op
foto en live op mobieltje kunnen zien.
Ook ben ik blij dat U woont waar het veilig heet.
Maar mama, al ben ik flink, al verman ik me,
mijn hart blijft tranen vloeien omdat ik U niet
kan omhelzen, niet kan vasthouden, Uw rozen-
parfum niet meer kan herinneren.
Vergeet alstublieft mama wat Ayham zei.
Het is niet helemaal waar. Natuurlijk wonen
hier ook mensen die nare dingen zeggen over
ons. Maar, zij zijn niet in de meerderheid. Het
zijn de bangeriken, die wel op 4 mei 2 minuten
stil zijn. Weinig om na te denken wat gebeurde,
eerder uit traditie, zoals ze beweren. Van die
mensen zat altijd wel een opa in het verzet of
hadden de grootouders onderduikers.
Mooie menslievende voorouders hè?
Dag liefste moeder, de gedroogde jasmijn die
U mij gaf, bewaar ik voorin de Koran.
Houd ik dit tegen me aan, sluit ik mijn ogen,
dan bedenk ik U heel dicht bij me.
LUCHTPOST (alhamam al’avanad)
Voor Yasser en Noura
Mijn zoon, weet je nog? Weet je nog dat er
vaak een witte duif voor jouw kamerraam
kwam zitten? Hij wacht op post grapte ik
dan.
Sinds jij weg bent komt hij steeds vaker
terug.
Zolang soldaten de straten van Idlib
bevolken, komt er geen postbode meer
langs.
Toch hoop ik dat je mijn laatste brief
mag ontvangen. Dagenlang heb ik de
duif extra granen gegeven en de zoetste
pitten van granaatappels. Ik bid dat de
jagers hem ontzien. Houd je getralied
raam alsjeblieft dag en en nacht open.
De duif kan geen zware woorden torsen,
daarom heb ik heel klein geschreven mijn
zoon, edoch nog wel leesbaar hoor. O ja,
we moeten altijd elk soort weer trotseren,
ook nu, vandaar dat je vooralsnog niets
op het papier ziet staan. Houd de brief
boven kaarslicht en het schrift in limoen-
sap licht op. Insha’Allah.
Ik omhels je duizend malen,
je liefhebbende moeder
